ตอนแรกก็สงสัยว่าทำไมถึงตั้งชื่อเรื่องว่า DAILY DOSE OF SUNSHINE ตอนนี้ก็ได้เข้าใจมากขึ้นหลังดูจบ
จะสังเกตุได้ว่าหลายๆครั้งในห้องจะมีแสงส่องมาตลอด บางทีมาก บางทีน้อย แต่อย่างน้อยก็ยังมีแสง
"แสงแห่งความหวัง" คนเราอยู่ได้ด้วยความหวัง หวังว่าสักวันนึงเราจะมีชีวิตที่ดีขึ้น สักวันเราจะเปล่งประกายและแบ่งปันน้ำใจให้คนอื่นได้ หรือจะเป็นความหวังในเรื่องเล็กๆน้อยๆ เช่น อยู่ต่ออีกสักหน่อยเพื่อที่จะได้เห็นคนคนนั้นเติบโต, ได้ดูซีรี่ส์อีกสักตอน, ได้พบศิลปินที่ชอบอีกสักครั้ง, ได้โอบกอดคนที่เรารักครั้งสุดท้าย
ความหวังในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เพียงแค่นั้นก็ทำให้เราอยากมี"วันพรุ่งนี้"แล้ว.. เราไม่จำเป็นต้องปฏิเสธความเป็นจริงที่เราเป็นเพื่อให้ตัวเราเองมีความหวัง เพียงแต่จงรู้ไว้ว่าอนาคตนั้นไม่แน่นอน มันมีทั้งมืดและสว่าง..

คำว่า "วันพรุ่งนี้" นี่มันสวยงามนะ แต่น่าเสียดายที่โรคทำให้เราหลงลืมมันไป ว่าวันพรุ่งนี้มันสวยงามเพียงใด โรคมันทำให้เรารู้สึกเหมือนเราอยู่ในหุบเหว แต่จงจำไว้ว่าไม่มีใครเห็นทิวทัศน์ชัดเจนเมื่ออยู่ก้นเหว สิ่งเดียวที่เราทำได้คือยืนหยัดและต่อสู้ so keep runnin' while you can, when the time comes I'll swear that someday you will taste the sun. "หวัง"ว่าสักวันนึงคุณจะพ้นผ่านหุบเหวแล้วได้สัมผัสกับแสงสว่าง ดังที่ดาอึลและคนอื่นๆได้พบ..

ปล1. Park Bo-young คือ Ms.Sunshine ของฉันนน😭 ตาแป๋ว ตัวเล็กตั้ลล้าคค~ เสมอมา 🤏🏽😩✨
ปล2. ภาษาอังกฤษที่เราเขียนมาจากเพลงของชาวอินโดนีเซียชื่อเพลงว่า oyasumination ของ ippo.tsk
เราว่าเนื้อหาเพลงเหมาะกับซีรี่ส์มาก อยากให้ลองไปฟัง มันช่วยฮีลใจเราด้วย ช่วงนี้เวลาเราไม่รู้จะฟังเพลงอะไรเราก็จะเลือกฟังเพลงของเขานี่แหละ ลองฟังและอ่านเนื้อตามดู
นี่ลิงค์🔗 youtu.be/GyjpqeKqzaQ?si=Dd9Jnw6mGsx0j4_w